ارزیابی صدمات چوبکشی مکانیزه و سنتی بر زادآوری در جنگل (مطالعه موردی: جنگل سری هفت لالا- صنایع چوب و کاغذ مازندران)

بهره‌برداری از جنگل به‌عنوان نیازی بیولوژیک، عملی ضروری و در عین حال عاقلانه و اقتصادی است، اما این کار صدماتی را به جنگل و زادآوری درختان وارد می‌کند. بهره‌برداری هم به‌طور سنتی و هم به‌طور مکانیزه به‌منظور برداشت و حمل‌ و نقل چوب از جنگل‌های شمال انجام می‌شود. در پژوهش پیش‌رو، در دو بخش به بررسی میزان خسارت وارد بر زادآوری در اثر چوبکشی با قاطر (سنتی) و اسکیدر (مکانیزه) و مقایسه این دو روش پرداخته شد. پژوهش پیش‌رو در پارسل چهار سری لالا مربوط به شرکت چوب و کاغذ مازندران انجام شد. شیوه جنگل‌شناسی اعمال‌شده تک‌گزینی بود و روش آماربرداری منظم- تصادفی با قطعات نمونه دایره‌ای ‌شکل یک‌آری برای بررسی صدمات زادآوری در دو مرحله پیش و پس از چوبکشی استفاده شد. نتایج نشان داد که در عملیات قطع و تبدیل درختان به 2/38 درصد از زادآوری و پس از عملیات چوبکشی به 8/56 درصد از زادآوری آسیب وارد شده است. در پژوهش پیش‌رو مشخص شد که صدمات چوبکشی مکانیزه بر نهال، شل و خال به‌ترتیب 10/67، 7/46 و 1/78 درصد بود، درحالی‌که صدمات چوبکشی سنتی به نهال، شل و خال به‌ترتیب 9/2، 9/11 و 6/58 درصد بود. همچنین صدمات وارد بر کل زادآوری در بخش چوبکشی مکانیزه 93/7 درصد و در بخش چوبکشی سنتی نه درصد بود که به استناد نتایج آزمون t جفتی، صدمات چوبکشی مکانیزه و سنتی در دو بخش پارسل اختلاف معنی‌داری با یکدیگر نداشتند.